De kracht van Gods Geest in onze roeping.

Toen mij voor het eerst werd gevraagd om de straat op te gaan in Rotterdam, de stad waar ik ben opgegroeid, besloot ik mijn onzekerheden los te laten en meteen ja te zeggen. Hoewel ik nog nooit eerder actief op straat had gestaan om het evangelie te verspreiden, en er zelfs nooit eerder aan had gedacht om dit te doen, voelde ik dat dit een kans was die ik niet moest laten liggen.

Vanaf het begin voelde ik niet meteen dat het een roeping was, maar toch koos ik ervoor om mijn gevoelens en twijfels opzij te zetten en het gewoon te doen. Ik zei tegen God: “Als dit is wat ik moet doen, dan zal ik het ook doen. Of ik nu links- of rechtsom ga, U bent altijd bij mij.” Dit gebeurde ook in een periode waarin ik een diep verlangen en honger had om meer te doen dan alleen maar op zondag naar de kerk te gaan.

Enkele vrijdagavonden gingen voorbij, en tijdens elke avond dat ik aan het filmen was en met mensen sprak, voelde ik de aanwezigheid van Gods Geest. We baden voor mensen, zelfs voor grotere groepen, en we zagen ook lauwe christenen weer opleven. Er gebeurde zoveel op straat doordat we daar stonden, en ik kon alleen maar de Heer prijzen voor wat Hij aan het doen was.

Wanneer ik nu met mijn broeders en zusters op straat sta in Rotterdam, doe ik het niet vanuit plichtsbesef. Plichtsbesef is volledig ondergeschikt aan het diepere verlangen en de roeping die ik ervaar om Gods werk te doen. Op straat film ik en praat ik met mensen over het evangelie, niet omdat het moet, maar omdat ik ervan overtuigd ben dat dit het werk van God is dat gedaan moet worden. Ik doe het vanuit overgave en met het besef dat Jezus ons heeft vrijgekocht door aan het kruis te sterven voor onze zonden. We mogen dit evangelie niet voor onszelf houden; we moeten het delen met anderen.”